ΤΟ ΧΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

                                        

Όσοι περνούν από το Μπλόκο της Κοκκινιάς βλέπουν στον τοίχο του 14ου Δημοτικού Σχολείου Νίκαιας ένα καταπληκτικό γκράφιτι.

Με μεγάλη χαρά κ αγωνία  βλέπαμε τον 20χρονο φοιτητή της Καλών Τεχνών, Γιώργο Δημουλά ,σκαρφαλωμένο πάνω στη σκαλωσιά ,να δημιουργεί.
Γρήγορα ,αθόρυβα κ με πολύ σεβασμό.

"Είναι μεγάλη τιμή για μένα ,να μπορώ να φτιάξω κάτι σ αυτόν τον ιερό χώρο ,στον χώρο θυσίας ",μας είπε.

Έτσι απλά δημιουργήθηκε αυτό το καταπληκτικό έργο!!!
Η ιστορία σταμάτησε στις 6 το πρωί της 17ης Αυγούστου 1944,που ακούστηκαν τα χωνιά των Γερμανών να καλούν τους έφηβους κ τους άντρες της πόλης ,να συγκεντρωθούν στην πλατεία της Οσίας Ξένης.
Συγκέντρωση στην πλατεία ,εκτελέσεις ,θυσία ,αίμα. 
Το αίμα κύλησε ,έγινε ποτάμι που παρέσυρε τους Γερμανούς ,διώχνοντάς τους από την Ελλάδα.
Η θυσία πέρασε αναλλοίωτη μέσα απ' το χρόνο ,έγινε πυξίδα για όλους μας ,έγινε σημαία ελευθερίας για μας ,για  τα παιδιά ,την ελπίδα μας για το μέλλον.!
Στη συνέχεια ,ο Γιώργος ήρθε στο σχολείο μας και μίλησε με τα παιδιά της Ε κ της Στ τάξης , για το συμβολισμό του γκράφιτι και απάντησε σε πολλές ερωτήσεις των παιδιών.
Ήταν μια μεγάλη και εποικοδομητική κουβέντα.

Κοντά μας ,σ αυτή τη συνάντηση, ήταν ο Δήμαρχος της πόλης μας Γιώργος Ιωακειμίδης και ο Πρόεδρος της Σχολικής Επιτροπής Πρωτοβάθμιας κ.Μιχάλης Λαγουμιτζής.

Ο Δήμαρχος, Γιώργος Ιωακειμίδης ,αφού μίλησε με τα παιδιά κ τον δημιουργό  και είδε το έργο, δήλωσε σχετικά:

«Είναι πολλά τα graffities  που έχουμε σχεδιάσει με τη Σχολή Καλών Τεχνών καθώς και με ανεξάρτητους καλλιτέχνες σε σχολεία και δημόσιους χώρους της πόλης. Είναι μια μορφή τέχνης που αγκαλιάζεται από τα νέα παιδιά και ταυτόχρονα δίνει χρώμα και μηνύματα σε όλους μας. Λίγοι Δήμοι στη χώρα μας έχουν τόσα πολλά και τόσο καλοσχεδιασμένα graffities.

Ας επανέλθουμε όμως στο συγκεκριμένο του 14^ου Δημοτικού Σχολείου. Τα ρολόγια του δείχνουν το χρόνο που ξεκινάει από τις 17 Αυγούστου 1944, τη μέρα δηλαδή του Μπλόκου της Κοκκινιάς στις 6 το πρωί όπως δείχνει το ρολόι και φτάνει στο σήμερα, το 2016. Ο τόπος ίδιος, αλλά όλα τόσο διαφορετικά από το 1944. Αυτή η σχέση του τόπου με το χρόνο, είναι που δίνουν τα ρολόγια. Το παιδί που αιωρείται στην κούνια, είναι η ελευθερία που έχει χάρη στη θυσία των πατριωτών που έπεσαν στο Μπλόκο. Το μήνυμα ότι δεν ξεχάσαμε.

 Με αυτό τον αρμονικό τρόπο λοιπόν, με σεβασμό στο παρελθόν και αναφορά στο σήμερα, δένει το χτες και το σήμερα της πόλης».